Handig he, een noodnummer?

28 maart was het Peter zijn verjaardag. Dus Peter, Rob en ik naar playa rio mar, een surfersstrand met een hotel. Daar aangekomen wou Peter (en ik stiekem ook wel) een vuur hebben op het strand. Wij op zoek naar hout, maar Peter nam dat iets te letterlijk, hij begon een boom met een machette te lijf te gaan. Blijkbaar was het sap van die boom zwaar irritant voor de ogen en luchtwegen. Want nog geen 2 min later was het vandat, zijn ogen totaal geirriteerd. Ik adviseer hem om dat direct te gaan uitspoelen met water, maar thielp niet. Blijkbaar taste dat sap de bovenlaag aan van uw oogbol. Dus ik ga naar de hotel manager, zodat hij ne taxi kan bellen. Wij naar een plaatselijk hospitaal, stelde echt niet veel voor, spoelen ze daar zijn oog uit, en doen ze pijnstillers in de vorm van oogdruppeltjs op zijn ogen. We moesten dan pijnstillers kopen, en dat was hij klaar om weer naar het hotel te gaan. Maar al in de taxi op de terugweg begonnen die oogdruppeltjes hun werking te verliezen. Peter vroeg om de taxi dan uiteindelijk terug te bellen, want dat was geen houden, ik heb 10 min gewacht, in de hoop dat die pijnstillers zouden werken, maar dat had geen zin, dus wij terug naar het hospitaal. Die mensen zaten daar precies serieus met hun handen in hun haren, en ik had echt het gevoel dat die amper wisten wat die moesten doen. Dus ik geef Rob de opdracht om afs te bellen, op het noodnummer. In dr hoop dat Peter naar een prive hospitaal kon in Panama City. Maar dat bleek niet te werken, wij hebben dan elk mogelijk nummer van afs gebelt, niets werkte. Uiteindelijk belt Rob naar zijn belgische moeder, die geeft hem dan het belgisch afs noodnummer door, hij belt daar naar, een antwoordapparaat, maar 10 min later belde ze terug. Peter had zijn ouders in oostenrijk ook al verwittigd, en die hadden dan ook naar het afs nummer van oostenrijk gebelt.
De dokter geeft mij een voorschrift van nog druppeltjes, want die waren blijkbaar op. Dus ik naar de farmacie van het hospitaal, daar was dat niet in voorraad, dus ik met dezelfde taxi die ons de eerste keer naar het ziekenhuis bracht naar een 24 uren warenhuis waar een farmacie was. Eindelijk terug dan met die druppels, ze doen dat in zijn ogen (ondertussen hadden ze peter al zwaar plat gespoten met kalmeermiddelen en pijnstillers), en ze zeggen dat hem naar het hotel terug mag. Maar dat zag ik effe niet zitten, dus kvraag of hem niet in observatie kan, ik wou niet nog eens terug komen.
In Panama is er zo een systeem dat als iemand in observatie gaat, dat er een familie lid moet bijblijven voor te controleren dat alles goed gaat. Dus ik mij opgegeven, in de nacht heeft dan afs oostenrijk gebelt naar het hospitaal, waardoor de verzekering eindelijk inorde was. En om 8.00 belt Sandra (afs verantwoordelijke afs Panama tevens eigenaar van de gsm-noodnummer) met de mededeling dat ze de gsm niet gehoord had omdat ze aan het slapen was. Maar blijkbaar was ze meer geintresseerd in waarom Peter daar was, dan wat er gebeurt was en wat er verder moest gebeuren.
Zoals je wel al hebt kunnen lezen ben ik niet bepaald blij of lofsprekend over de afs organisatie in Panama. Maar uiteindelijk heeft Peter er geen blijvend letsel aan overgehouden, toch blijf ik er een wrang gevoel aan overhouden, stel dat het nog serieuser was...