Duiklicentie en klapband

Sinds kort ben ik de gelukkige eigenaar van een duiklicentie, dat komt niet zomaar uit de lucht gevallen, dus heb ik eerst een duikcursus gevolgd. Dat was in Santa Catalina. Van maandag 8/1 tot 12/1 waren we daar. Het plan was om daar te blijven tot zondag, maar vermis er niet veel meer te doen was dan duiken en surfen, en dat de gemiddelde golf 15cm hoog was, zijn we maar vroeger terug gekomen. Dinsdag begon de werkelijke cursus, die dag was het een theoretisch stuk. Maar maandag hadden ze ons al een boek meegegeven, en hoe meer we er van konden leren hoe beter. Maandag dan een paar uur naar een tv liggen gapen, en dan het examen. 96%, was mijn score, dat is geleden sinds den buuwman zijn examen dat ik nog zo een goede score had op een examen :p Dus ik was redelijk content derover. Woensdag begonen we dan aan het echte werk. Eerst een beetje in ondiep water de basis onder de knie krijgen, zoals masker vol laten lopen, mondstuk uitdoen, en nog van dat. Dan onze eerste echte duik gedaan, terug basis dingen bijleren, en de tweede duik. Donderdag zijn we dan naar het eiland Coiba gegaan (zie foto blog, de kaart). Prachtig, eerst een duik gedaan rond een kleiner eilandje, op dat moment heb je echt het gevoel dat je in een aquarium zwemt. Het is mss niet voor niets dat de naar Panama een overvloed aan vis betekent. Lunch en een tweede duik geplasseerd. Er was een haai in de buurt, iedereen had hem gezien, behalve ik natuurlijk niet. Nuja, twas een kleintje, maar toch, spijtig dat ik meer met het naar beneden bezig was dan met mijn omgeving. Alle duik's hebben ong een 20 min geduurd, en de meest ondiepe duik was op 11 meter, de diepste was19 meter. En nu heb ik een duiklicentie voor open water. Eergisteren was men dagje wel niet bepaald. Op weg naar Penonome had ons busje een klapband. En een overvol en niet al te best gebalanceerd busje geeft dat niet bepaald het meest veilige gevoel. Dan maar met een ander busje verder. Het is me toch wat hoor het openbaar vervoer, als men in Belgie zit zou men haast gaan vergeten wat voor een luxe wij niet hebben, en dan zitten we te klagen over een vertraging van 6 minuten. Hier blijft iedereen lachen, zelf bij een klapband of een oververhitte motor.